Met uitzondering van misschien de Belgen is er geen volk waarmee wij Nederlanders dichter verwant mee zijn dan de Duitsers, cultureel gezien. De Duitser beschouwt de Nederlander als dat kleine broertje dat je simpelweg niet kan ophouden te plagen (nee, we gaan het niet weer over voetbal hebben, het is erg genoeg dat we de kwalificaties voor het EK 2016 niet hebben gehaald!) en andersom is de Duitser die oudere rivaal waartegen we ons graag afzetten. Als hij toch nou eens die fiets van oma terug zou geven!
Hoewel de Duitser die vakantie viert aan de mooie kust van Zeeland (aantekening: foto toevoegen van mijn geweldige geboorteprovincie Zeeland voor PR redenen, we leven van Duits toerisme!) nog af en toe geconfronteerd wordt met die vijf jaar in de geschiedenis dat niet alles goed was tussen onze landen, dat is inmiddels lang geleden. Banden zijn alleen maar verbeterd sinds de tijd dat mijn in Duitsland geboren oma met mijn Nederlandse opa trouwde, net na de oorlog. Aangezien Duitsland onze grootste handelspartner is en zoveel Nederlanders in Duitsland studeren en werken (zoals ikzelf ook) en andersom zijn de Duitsers vandaag de dag toch wel meer dan verre familieleden.
Er zijn uitdagendere stappen denkbaar. Dus toen een van mijn internationale vrienden mij, net voor de verhuizing, naar culturele verschillen vroeg kon ik niet echt iets bedenken. “Ze graven kuilen op het strand als ze hier op vakantie komen, maar afgezien daarvan geloof ik niet dat ze echt bestaan?”. Hoe verkeerd kon ik het hebben. Hoewel Duitsland niet zo anders is dan andere landen waar ik voorheen gewoond heb (Turkije, Tunesië, Koeweit en Egypte, om er een paar te noemen), het verschil is deze keer subtiel. Duitsers fietsen op de stoep (ja, precies waar de voetgangers lopen!), eten een warme lunch (mijn arme gevoelige Nederlandse maag!), iedereen wacht netjes als de verkeerslichten op rood staan (hahaha!!) en alle winkels zijn dicht op zondag.
Voordat ik naar het Midden-Oosten reisde nam ik aan dat iedereen ter wereld Engels sprak. Een beetje naief, maar hey, ik kom uit een land waar iedereen – van de jongste tot de oudste inwoner – Engels spreekt. Voordat ik hierheen verhuisde nam ik aan dat iedereen in Duitsland Engels zou spreken, want hey, dit land lijkt zoveel op het mijne. Wederom, hoe naief. Toen ik de lokale overheid een aantal vragen over de e-mail wilde stellen kreeg ik een kort antwoord: “Bitte richten Sie Ihre Anfrage in Deutsch an uns” of “Stel uw vragen alstublieft in het Duits”. Gelukkig zijn er nog online woordenboeken die ook uitdrukkingen opnemen, zoals bab.la!
[English]
